maandag 2 mei 2016

Dag 2

Dag 2.  El Saler  - Segorbe ( kaart )
Afgelegde afstand: 91 km
Totaal afgelegd: 193 km


Wát een dag, mensen. Wát een dag.  Ja, jullie zitten natuurlijk alweer te smullen na zo'n opening, maar dit was echt een dag om snel te vergeten. Wat was er aan de hand? Zoals gewoonlijk vertrokken wij om 9 uur stipt uit El Saler en met het windje in de rug bereikten wij al vrij snel Valencia, of zoals wij het vanaf vandaag gaan noemen: de stad met de 1000 stoplichten. We hebben zo'n beetje voor al die lichten staan wachten. Maar dit terzijde.

We kwamen dus aan Valencia. Reden door het fraaie Turia park met al die futuristische gebouwen, om vervolgens koeteldekoet bij een koffietentje neer te strijken voor een overheerlijke cortado (koffie). Na deze rustig genuttigd te hebben was het weer tijd om verder te gaan, toen ik plots constateerde dat ik voor het eerst in 2800km ... een lekke pijp had. Op de heenreis was ons dit gelukkig bespaard gebleven maar nu waren we dan toch de sjaak. Maar voordat wij zelf de attributen ter hand namen om dit klusje te klaren, keken wij eerst even op Google of er wellicht een fietsenboer in de buurt was. Want zo handig zijn we nou ook weer niet en dit laten wij graag over aan een professional. En laat er nou eentje op een kwartiertje lopen zitten, die na een belletje in ons beste spaans, aangaf dat het "muy bien" was als we even langskwamen, dan zou 'ie het klusje gelijk even fixen. En zo reden wij een kleine 2 uur later Valencia weer uit. Een luttele €8 voor een nieuwe binnenband en geleverde arbeid armer. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig!

Afijn, so far so good. Maar toen begon het klimwerk. Dat ging an sich prima, tot we bij het door ons bij voorbaat tot favoriete gedeelte van route kwamen. De Via Verde Ojos Negro; een oud treintraject wat nu fungeert als fietsroute. Ideaal, want stijgingspercentage is daardoor beperkt tot een paar procent, wat het leven van een plattelandsfietser wel zo prettig maakt.
Maar we merkten al snel dat deze fietsroute eigenlijk meer een mountainbikeroute is. Vol met ruwe stenen, gravel en zelfs zandpaden. Hadden die Spanjolen zich wel erg makkelijk van af gemaakt, zo vonden wij. Donder maar wat grind over dat spoor en klaar is je fietspad! En ook van de beloofde paar procentjes stijging kwam regelmatig niks terecht.



Gevolg hiervan was wel, dat we we voor geen meter meer opschoten, want onze gemiddelde snelheid zakte tot dík onder de 10km p/uur. En toen Mar vervolgens ook nog eens een keer een verschrikkelijke hongerklop kreeg, was de vaart er helemaal uit. Mar kon geen heuveltje meer op komen; ik heb zelfs een steile helling lopend, met in elke hand een fiets met 25 kilo bagage naar boven moeten duwen.

Had ik trouwens al gezegd dat we 2 uur oponthoud hadden in Valencia? Tel daar bij op dat we een kilometer of 40 onder de 10km p/uur vooruitkwamen op dat baggerpad, en het zal jullie niet verbazen dat we pas om half ácht 's-avonds bij het hotel aankwamen.

Mar is dus vroeg naar bed, want de laatst beklimminkjes moesten werkelijk uit haar tenen komen. Ondanks het eten van druivensuiker, power-reepjes en een appeltje, kwam ze niet meer uit die hongerklop en stond ze,  om in wielertermen te blijven, voortdurend "geparkeerd" op een helling.

Afijn, morgen maar weer eens kijken hoe de vlag er voor hangt. Hopelijk is ze dan weer in haar gebruikelijke topvorm. Nu zelf ook maar eens onder de zure lappen! Hasta mañana!

A ROOM WITH A VIEW

Elke dag een foto van ons hotel, onze kamer en het uitzicht.
Vandaag Hotel Martin el Humano in het het zeer moeizaam bereikte Segorbe!